مقالات

رنگ پودری | یک راهنمای ساده غیرفنی – بخش اول

این راهنما با عبارات ساده‌ی غیرفنی، پوشش‌های پودری را برای افراد غیرمتخصص توضیح می‌دهد. اگر این راهنما را بخوانید و بتوانید حقایق اساسی را در انتهای هر بخش به خاطر بسپارید، تمام چیزهای لازم در مورد پوشش پودری را خواهید دانست.
اگر طراح یا متخصص هستید، هر چقدر که بیشتر از زیر و بم پوشش پودری آگاه شوید، در تعیین مشخصه‌های مناسب برای یک محصول خاص حرفه‌ای‌تر عمل خواهید کرد.
در رابطه با خریداران و دپارتمان‌های خرید، فهم بهتر از پوشش پودری، در انتخاب گزینه‌های مقرون‌به‌صرفه برای قطعاتی که نیاز به پرداخت دارند، کمک می‌کند و نمی‌گذارد وقتی پوشش درست از آب درنمی‌آید و زمان مناسب برای دوباره‌کاری را از دست می‌دهید، فریب بهانه‌های پیمانکاران یا تشکیلات داخلیتان را نخورید.
خشک است، نه مایع!
این اولین چیزی است که باید به خاطر بسپارید؛ پوشش پودری دقیقاً «پودر» است، خشک است و خشک پیاده‌سازی می‌شود.
اما قبل از پرداختن به جزئیات پوشش پودری، بهتر است کمی اطلاعات درباره رنگ‌کاری مایع داشته باشیم. رنگ ترکیبی از عناصر و مواد شیمیایی مختلف است که در یک محلول «مایع» به حالت تعلیق درآمده تا بتوان از آن با برس، غلتک، پوشش‌دهی غرقابی یا اسپری به سطحی که نیاز به رنگ خاصی دارد، استفاده کرد.
با نگاهی به دوران اجداد غارنشینمان می‌بینیم که برای ثبت حوادث مهم بر دیوارهای سکونت‌گاه‌‌هایشان، دانه‌های رنگی، توت‌ها و ریشه‌ها را جمع و بعد با ترکیبشان اولین رنگ‌های بدوی را تولید می‌کردند.
تا اوایل دهه 1970، رنگ به همان روش ساخته می‌شد؛ حامل مایع حاوی مخلوطی از رنگدانه‌ها، رزین‌ها و سایر مواد شیمیایی، معمولاً در یک پایه الکل یا روغن، مانند روغن استرپتین یا روغن کتان رقیق می‌شد. این روش به طریقه‌های مختلفی پیاده‌سازی شده است؛ اسپری، پوشش‌دهی غرقابی، غلتک یا قلم‌مو، و بعد خشک کردن در هوای آزاد یا به روش فشاری در کوره‌ها تا یک رنگی صاف و یکدست تولید شود.

فرآیند رنگ‌آمیزی کالاهای صنعتی نیاز به کار زیاد داشت. برای تولید یک لایه پرداخت بادوام که در برابر خوردگی مقاومت کند، اغلب لازم بود از 2 یا حتی 3 لایه رنگ استفاده شود، یک پوشش اولیه یا پرایمر اعمال و سپس خشک گردد و بعد یک لایه دوم و گاهی هم سوم اعمال شود. این فرآیند بسیار وقت‌گیر و برای لایه اتمسفر مضر بود؛ چرا که رقیق‌کننده‌ها (که از روغن حاصل می‌شدند) باید در کوره‌های گازی خشک و از طریق دودکش‌هایی که‌ عامل آلودگی جوی بودند، وارد جو می‌شدند.
حوالی دهه 1970 شیمیدانانِ رنگ فرآیندی را توسعه دادند که با کمک آن تمام مواد تشکیل‌دهنده رنگ را گرفتند؛ رزین‌ها، رنگدانه‌ها و غیره، به صورت پودر خشک درآوردند، بعد حرارت دادند و پودر خشک را ذوب کردند؛ در نتیجه تمام اجزا با هم مخلوط شدند و ماده‌ای تافی‌مانند ترد تشکیل دادند که ترکیبی همگن از تمام ترکیبات رنگ بود. سپس این ماده پیش‌ترکیب‌شده بار دوم دوباره پرداخت و به پودر ریز تبدیل می‌شد؛ هر دانه‌ی پودر تقریباً به ضخامت یک موی انسان و حاوی دقیقاً همان نسبت مواد تشکیل‌دهنده رنگ مایع بود به جز اینکه اینجا چیز مایعی وجود نداشت.
از حقایق اساسی؛ رنگ پودری کاربرد پودر خشک است که تمام مواد تشکیل‌دهنده رنگ را در یک مرحله به عناصری مذاب تبدیل می‌کند.
کاربرد الکترواستاتیک، مبهم است.
مرحله بعدی در تولید رنگ پودر، پاشش الکترواستاتیک بود. این مرحله فرایند شناخته شده صنعتی بود که سالها برای استفاده از رنگ مایع بکار می‌رفت. رنگ مورد استفاده با الکتریسیته ساکن شارژ می‌شد و باعث جذب آن به جسم رسانا می‌شد.
این روش برای پوشش قطعات بسیار مؤثر بود؛ زیرا الکتریسیته ساکن منجر به پدیده «احاطه» رنگ باردار می‌شد (بسته به شکل و اندازه قطعات پوشش داده شده) به خاطر جاذبه استاتیک تا حدود 50٪ از قسمت‌های دور از چشم را احاطه می‌کرد و نتیجتاً چون رنگ به جای تبخیر شدن در فضا، بیشتر به سطح قطعه می‌چسبید، استفاده بهینه از مواد را منجر می‌شد و از آنجاییکه بخشی از کار بر عهده جاذبه استاتیک بود، قطعه‌ها در زمان کمتری پوشش‌دهی می‌گشتند.
تجهیزاتی مبتنی بر تجهیزات الکترواستاتیکی که برای پاشش رنگ مایع مورد استفاده قرار می‌گرفت، ساخته شد که برای پاشیدن «رنگ‌های پودری»ِ تازه توسعه یافته سازگار شده بود.

مقالات مرتبط:

رنگ پودری | یک راهنمای ساده غیرفنی – بخش دوم

رنگ پودری | یک راهنمای ساده غیرفنی – بخش سوم

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.